Το παιχνίδι στη βρεφική και προσχολική ηλικία

Στα πρώτα χρόνια της ζωής και ανάπτυξης, το παιχνίδι είναι αυτό που δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για την ψυχοκινητική εξέλιξη αλλά και την ανάπτυξη ευρύτερων δεξιοτήτων στο παιδί. Όντας από τη φύση του διασκεδαστικό, γενεσιουργό χαράς, το παιχνίδι συνιστά κίνητρο για μάθηση κάθε τύπου, σε κάθε παιδί, σε κάθε ηλικία.

Και ενώ η διάθεση για παιχνίδι δεν φαίνεται να λείπει από κανένα παιδί, έργο του ενήλικα είναι να «μάθει» στο παιδί να παίζει, ήδη από τη βρεφική ηλικία. Δεν αρκεί να παράσχουμε στο παιδί αφειδώς όλου του κόσμου τα παιχνίδια, εάν έπειτα το εγκαταλείπουμε μ’ αυτά στο δωμάτιό του με την προτροπή να παίξει – και μάλιστα…ήσυχα! Μέσα από το παιχνίδι το παιδί έχει την ευκαιρία να κατανοήσει τον κόσμο, να αλληλεπιδράσει με τους άλλους γύρω του με κοινωνικό τρόπο, να εκφραστεί, να αναπαραστήσει τις σκέψεις και ιδέες του, να ελέγξει τα συναισθήματά του, να αναπτύξει την ικανότητα συμβολισμού, τη φαντασία και δημιουργικότητά του. Όλα αυτά όμως θα τα επιτύχει μόνον εφόσον μάθει αρχικά να παίζει, με τη συντροφιά και τη διακριτική καθοδήγηση των ενηλίκων που αγαπά.

Όσον αφορά την αποτελεσματικότητά του ως μέσο μάθησης, το παιδικό παιχνίδι ελάχιστα διαφοροποιείται από άλλα μέσα μάθησης, όπως η σχολική διδασκαλία. Διάφορες στατιστικές επισημαίνουν, ότι παιδιά που για κάποιον λόγο δεν παίζουν, αποτυγχάνουν συνήθως αργότερα και στις σχολικές τους επιδόσεις. Άλλωστε -και εδώ συγκλίνουν οι γνώμες των ειδικών- όταν παιδιά με διάφορα προβλήματα ανάπτυξης μάθουν, στα πλαίσια ενός προγράμματος εργοθεραπείας, να παίζουν δημιουργικά, σύντομα βελτιώνονται και οι ακαδημαϊκές τους βελτιώσεις.

Ένα σημαντικό στοιχείο του παιχνιδιού είναι η κίνηση. Η κίνηση είναι αυτή που προσφέρει όλα τα αποφασιστικά ερεθίσματα για να κινητοποιηθούν οι διαδικασίες της σωματικής αύξησης. Η επιθυμία του παιδιού για κίνηση είναι τόσο μεγαλύτερη όσο γρηγορότερα αυτό αυξάνεται. Έτσι, το μικρό παιδί έχει περισσότερη ανάγκη κίνησης απ’ ό,τι ένα μεγαλύτερο, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από έρευνες που αποδεικνύουν την πολύ μεγάλη κινητική δραστηριότητα του νεογέννητου. Αξιοσημείωτο είναι δε, ότι η ανάγκη αυτή για κίνηση εκδηλώνεται και κατά τη διάρκεια του ύπνου, οπότε βρέφη και νήπια αλλάζουν συχνά τη θέση του σώματός τους.

Ποιο είναι όμως το είδος των παιχνιδιών που πρέπει να δίνεται σε κάθε ηλικία;

• Για τα παιδιά που διανύουν τον 1ο χρόνο της ζωής τους, επιλέξτε παιχνίδια που ασκούν την όραση, την ακοή και την αφή. Παιχνίδια με έντονα χρώματα και ήχους, όπως κουδουνίστρες με ήχο, πολύχρωμα μόμπιλ που θα κρεμάσετε στην κούνια του, ένα καθρεφτάκι που θα επιτρέψει ποικίλες αντανακλάσεις, πάνινες μπάλες, μαλακά κουκλάκια, μουσικούς μελωδούς. Τα παιχνίδια πρέπει μην έχουν βάρος, να είναι απαλά στην υφή, από ύφασμα ή πλαστικό, ώστε να μπορεί το παιδί να τα πιάσει. Ταυτόχρονα δεν θα πρέπει να είναι πολύ μικρά, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος κατάποσης. Μετά τον 6ο μήνα, τα παιδιά έχουν συνήθως αρχίσει να αποκτούν, σταδιακά, τον έλεγχο του σώματός τους. Μπορούν έτσι να ανασηκώνονται, να μπουσουλούν και σύντομα αρχίζουν τα πρώτα τους βηματάκια. Προσθέστε λοιπόν στα προς επιλογήν σας παιχνίδια τους μαλακούς κύβους και τα λαστιχένια λούτρινα παιχνίδια, για να κάνετε το μπάνιο του περισσότερο ευχάριστο.

• Απ’ τον 1ο ως τον 3ο χρόνο της ζωής του οι μικροί μας φίλοι αναλαμβάνουν ρόλο μικρών εξερευνητών: τρυπώνουν και εξετάζουν κάθε γωνιά του σπιτιού, ανακατεύουν όλα όσα συναντούν στο πέρασμά τους. Κατάλληλα γι’ αυτές τις ηλικίες είναι παιχνίδια που μπορούν να στηθούν, όπως τα τουβλάκια, οι κύβοι (και οι ξύλινοι τώρα πλέον) τα απλά συναρμολογούμενα-κατασκευές (χωρίς μικρά αποσπώμενα κομμάτια), ακόμη τα απλά μεγάλα παζλ και τα παζλ με ξύλινες λαβές. Ακόμη, ενδιαφέρον έχουν τα παιχνίδια με τα οποία το παιδί μπορεί να μιμηθεί και να αναπαραστήσει σκηνές της καθημερινής ζωής (για παράδειγμα, τα κουζινικά, το κουκλόσπιτο). Σκεφτείτε παράλληλα τα αυτοκινητάκια και τα τρενάκια που σπρώχνοντάς τα το παιδί μαθαίνει να συντονίζει κινήσεις χεριών-ποδιών (προσέξτε να μην έχουν επικίνδυνες αιχμές), τη μπάλα (για να μάθει να τη σπρώχνει αλλά και να την πετά), τα καροτσάκια που μπορεί να έλκει ή να σπρώχνει, αλλά και τις μπογιές και τα χαρτιά για να ζωγραφίζει, καθώς τα μικρά χοντρά χρωματιστά βιβλία (μην ξεχνάτε, ότι οι καλές συνήθειες αποκτούνται σε μικρή ηλικία). Τέλος, το πατροπαράδοτο κουνιστό αλογάκι ή ένα ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες θα ξετρελάνουν σίγουρα το μικρό που θα τα αποκτήσει.

• Για το 3ο έτος ιδανικά είναι τα πρώτα εικονογραφημένα βιβλία, οι κατασκευές με σπιτάκια, οι οικογένειες ζώων, οι lego-συνθέσεις, αλλά και τα μπλοκ ζωγραφικής, οι χοντροί μαρκαδόροι, οι ξυλομπογιές, τα μολύβια, οι δακτυλομπογιές, ώστε το παιδί να αρχίσει να αναπτύσσει τη λεπτή του κινητικότητα, ζωγραφίζοντας και οι πολύχρωμες πλαστελίνες για περαιτέρω δημιουργίες. Η ίδια ηλικία είναι επίσης κατάλληλη για κρυφτό, τούμπες και, ας μην ξεχνάμε, το πατροπαράδοτο κουνιστό αλογάκι.

• Από το 4ο έτος το παιδί αξιοποιεί την κινητικότητά του παίζοντας με μια μπάλα ή ένα ποδηλατάκι. Σ’ αυτή την ηλικία έχει ήδη αρχίσει να κοινωνικοποιείται. Έτσι, επιδεικνύει τώρα αυξανόμενο ενδιαφέρον για παιχνίδια ομαδικά, όπως το κουκλοθέατρο, και παιχνίδια ενσάρκωσης ρόλων (το «μανάβικο» κ.λπ.). Χρήσιμο θα ήταν τέλος, ένα παιδικό μουσικό όργανο. Ποιος ξέρεις, ίσως είμαστε εμείς αυτοί που θα αναδείξουμε ένα νέο μουσικό ταλέντο.

Μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη σωστή επιλογή του παιχνιδιού έχει βέβαια ο ενήλικας. Το παιχνίδι που αρέσει σ’ εμάς δεν είναι πάντα αυτό το οποίο θα ενθουσιάσει και το παιδί. Βασικό κριτήριο της επιλογής μας θα πρέπει να είναι η χαρά που αναμένουμε το παιδί να αντλήσει από το παιχνίδι, συνυπολογίζοντας ωστόσο τόσο τις δυνατότητες του παιδιού μας όσο και το εύρος χρήσης του παιχνιδιού.

Το παιχνίδι πρέπει:

• να ερεθίζει τη φαντασία και όχι να την περιορίζει, όπως π. χ. μια κούκλα που μιλά.

• να έχει αρκετές εναλλακτικές δυνατότητες χρήσης, ώστε να κρατά το ενδιαφέρον του παιδιού. Τα πολλά εξαρτήματα σ’ ένα παιχνίδι είναι αρκετά ενδιαφέροντα, γιατί αυξάνουν τις δυνατότητες συνδυασμών.

• να είναι φτιαγμένο από υλικό ανθεκτικό, με καλή ποιότητα, που δεν καταστρέφεται εύκολα.

• να διαθέτει σχήμα και το χρώμα να είναι αρεστά στο παιδί και όχι απαραίτητα σ’ εμάς.

• να ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες ικανότητες και της ανάγκες της ηλικίας του παιδιού.

Και το βασικότερο: το παιχνίδι είναι πολύ καλύτερο μ’ έναν συμπαίκτη, πόσο μάλλον όταν ο συμπαίκτης αυτός είναι ο ίδιος ο γονιός.

Πηγή: Κέντρο Λόγου ΕΥ ΛΕΓΕΙΝ