Για τη μητέρα το πρώτο κλάμα της γέννησης αποτελεί και το πρώτο ‘άκουσμα’ της φωνής του μωρού. Το νεογέννητο όμως βρέφος φαίνεται να έχει αφουγκραστεί τη φωνή της μητέρας του πολύ πιο πριν. Ερευνητές της ακοής αποφαίνονται σήμερα, ότι η ικανότητα της ακοής ‘αναδύεται’ κατά την εμβρυακή ηλικία, το βρέφος επομένως έχει μάθει να αναγνωρίζει την φωνή της μητέρας πολύ πριν την στιγμή της γέννησης. Επιπλέον, διαθέτει την ικανότητα να αναγνωρίζει συγκεκριμένα ακούσματα, ρυθμούς και μελωδίες, τις οποίες η κυοφορούσα μητέρα συνήθιζε να επαναλαμβάνει και να σιγοτραγουδά κατά την περίοδο της κύησης! Η ‘γνώριμη’ φωνή της μητέρας είναι αυτή που θα καθησυχάσει το βρέφος όταν γεννηθεί, η οικεία φωνή που θα το νανουρίσει σε μια ζεστή αγκαλιά. Η αναγνωρίσιμη μητρική ομιλία θα του προσφέρει την πρώτη αίσθηση ‘ασφάλειας’, αναγκαία για το νεογέννητο που μόλις έχει εγκαταλείψει την ασφάλεια του μητρικού σώματος.

Ήδη από το 1964 έχει επιβεβαιωθεί με έρευνες αμερικανών επιστημόνων, ότι ο ανθρώπινος κοχλίας, κύριο όργανο της ακοής, αποκτά φυσιολογική λειτουργία ενήλικα όταν το έμβρυο είναι μόλις 20 εβδομάδων, στον 5^ο δηλαδή περίπου μήνα της κύησης. Οι ερευνητές απέδειξαν ότι το έμβρυο – σε ηλικία 5 μηνών από την σύλληψη – ακούει, τοποθετώντας απλά ένα μικρό ηχείο επάνω στην κοιλιακή χώρα της εγκύου. Ενώ το ηχείο παρήγαγε απλά ορισμένους ήχους υψηλής συχνότητας, διαπιστώθηκε, ότι οι καρδιακοί παλμοί του βρέφους αυξάνονταν κάθε φορά που ακουγόταν κάποιος ήχος.

Τα ερευνητικά δεδομένα προβληματίζουν, εάν και κατά πόσο το νεογέννητο βρέφος είναι μια ‘άγραφη χάρτα’, αδιαμόρφωτη ακόμη από εμπειρίες (tabularasa). Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει, τουλάχιστον όσον αφορά την αίσθηση της ακοής, μιας και το νεογέννητο βρέφος έχει συλλέξει – ούτε λίγο ούτε πολύ – ακουστική εμπειρία τεσσάρων (4) περίπου μηνών!

Η παρεμβολή βέβαια του δέρματος της μητέρας και του αμνιακού υγρού, ανάμεσα σε αυτόν που μιλά και στο έμβρυο, δημιουργεί εμπόδια – φίλτρα στο ακουστικό ερέθισμα που φτάνει τελικά μερικώς αλλοιωμένο στο αυτί του εμβρύου. Έρευνες καταδεικνύουν ότι, εάν η μητέρα συνομιλεί με κάποιο άλλο πρόσωπο, ο ήχος που φτάνει στο έμβρυο από την συνομιλία των δύο ατόμων, είναι μικρότερης έντασης. Η αλλοίωση της έντασης κυμαίνεται από 20dB έως 37dB και ποικίλλει ανάλογα με τις συχνότητες των ήχων. Εκτός από πιο σιγανή, η φωνή των άλλων ακούγεται και πιο μπάσα στο έμβρυο, καθώς οι υψηλές συχνότητες χάνονται, απαλείφονται εντελώς, απορροφούνται και δεν διαπερνούν τα εμπόδια – φίλτρα που παρεμβάλλονται. Έτσι, το έμβρυο θα ‘χάσει’ πολλά από τα σύμφωνα της γλώσσας μας (για παράδειγμα σ-ζ, φ-β, θ-δ) τα οποία εκπέμπονται σε υψηλές συχνότητες.

Σύγχρονοι ερευνητές δοκίμασαν να βρουν πόσο κατανοητοί καταλήγουν να είναι οι ήχοι της ομιλίας έτσι όπως φτάνουν τελικά στο αυτί του εμβρύου, ύστερα δηλαδή από τις αλλοιώσεις που υφίστανται και που περιγράφηκαν παραπάνω. Εμφύτευσαν λοιπόν υδρόφωνα και μικρόφωνα στην μήτρα εγκύων γυναικών (που είχαν δώσει τη συγκατάθεσή τους για συμμετοχή στην έρευνα) και μαγνητοφώνησαν κάποιες συνομιλίες των γονέων τις οποίες στη συνέχεια… άκουσαν. Διαπίστωσαν ενώ τις άκουγαν, ότι μόνο περίπου το 64% της ομιλίας της μητέρας και το 57% της ομιλίας του πατέρα γίνονται επαρκώς κατανοητά από το ενήλικο αυτί.

Εάν συνυπολογίσουμε σε αυτά το γεγονός ότι …

(α) το έμβρυο – όπως και το βρέφος – μπορεί να ακούει, δεν έχει ακόμη την ικανότητα να προσέξει τα ακούσματα γύρω του, να εστιάσει δηλαδή συνειδητά σε ό,τι ακούει (στερείται δηλαδή της ικανότητας ‘ακρόασης’ που ο ενήλικας διαθέτει) και …

(β) το έμβρυο στερείται την ικανότητα κατανόησης του λόγου

… τότε μάλλον δεν χρειάζεται να ‘κρύβουμε λόγια’ από τον 5^ο μήνα της κύησης και μετά!

Πηγή: Κέντρο Λόγου ΕΥ ΛΕΓΕΙΝ