Από τον ειδήμονα θεραπευτή στον ειδήμονα γονέα: Μύθοι & Πραγματικότητα

Οι γονείς δεν προκαλούν τις γλωσσικές δυσκολίες στα παιδιά αλλά, λόγω της ιδιαίτερης σχέσης με το παιδί,  μπορούν να λειτουργήσουν ως “μοχλός” θεραπευτικής αλλαγής. Στην “οικογενειοκεντρική” θεραπεία οι γονείς συμμετέχουν ουσιαστικά σε επίπεδο στόχευσης, περιεχομένου και αξιολόγησης της θεραπευτικής αλλαγής. Την τελευταία 10ετία, η οικογενειοκεντρική θεραπεία και το ψυχο-κοινωνικό μοντέλο θεώρησης δυσκολιών λόγου και επικοινωνίας έχει λειτουργήσει καθοριστικά στην διαμόρφωση της κλινικής σκέψης και πράξης στο Κέντρο Λόγου ΕΥ ΛΕΓΕΙΝ.

Μύθοι & Πραγματικότητα για το οικογενειοκεντρικό – ψυχοκοινωνικό μοντέλο θεραπείας όπου οι γονείς συνεργάζονται στενά με τον λογοθεραπευτή:

Μύθος:

Πραγματικότητα:

Η ιδέα της οικογενειοκεντρικής θεραπείας δεν είναι καινούργια. Οι οικογενειοκεντρικές υπηρεσίες λογοθεραπείας λειτουργούν στη βάση του ψυχοκοινωνικού μοντέλου θεραπείας που προτείνεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ICF, 2001),  υποστηρίζονται από την έρευνα και έχουν τεκμηριωμένη κλινική αποτελεσματικότητα.

Μύθος:

Πραγματικότητα:

Οι περισσότερες λογοθεραπευτικές παρεμβάσεις απαιτούν τη συμμετοχή των γονέων στο πρόγραμμα εκτελεστικά: οι γονείς  λαμβάνουν οδηγίες για την εφαρμογή συγκεκριμένων δραστηριοτήτων στο σπίτι. Στην οικογενειοκεντρική θεραπεία  οι γονείς (και το παιδί, εφόσον η ηλικία του το επιτρέπει) θέτουν εξαρχής την προσδοκία τους από τη θεραπεία. Η γονεϊκή προσδοκία συνιστά το “θεραπευτικό συμβόλαιο” της παρέμβασης, στη βάση του οποίου δημιουργείται η θεραπευτική συμμαχία μεταξύ θεραπευτή και οικογένειας. Οι γονείς συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων για τη λογοθεραπευτική στόχευση και στη συνεδρία λογοθεραπείας, όπου συζητείται συστηματικά η πρόοδος της θεραπείας και αξιολογείται η αποτελεσματικότητα της παρέμβασης.

Μύθος:

Πραγματικότητα:

Οι γονείς γνωρίζουν το παιδί τους καλύτερα από τον καθένα. Ως εκ τούτου, ο πάροχος των υπηρεσιών υγείας, ο λογοθεραπευτής, ακούει, σέβεται και δέχεται την γονεϊκή προσδοκία, χωρίς ωστόσο να δεσμεύεται στην ικανοποίηση αιτημάτων τα οποία είναι εκτός πλαισίου ασφάλειας ή ηθικής. Καταναλωτής (οικογένεια) και πάροχος (λογοθεραπευτής) υπηρεσιών υγείας συνεργάζονται στην συνδιαμόρφωση του θεραπευτικού συμβολαίου, το οποίο λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες, το δυναμικό και τα όρια και των δύο πλευρών.

Μύθος:

Πραγματικότητα:

Οι γονείς είναι απόλυτα ελεύθεροι να αποφασίσουν για το πώς και το πόσο θα συμμετέχουν στη θεραπεία, χωρίς ποτέ να πιέζονται να αναλάβουν περισσότερα από όσα μπορούν. Το επίπεδο γονεϊκής ετοιμότητας λαμβάνεται σοβαρά υπόψη και συνιστά σημαντικό δείκτη καθορισμού του περιεχομένου θεραπείας. Στη διάρκεια της θεραπείας, οι γονείς σταθερά ενδυναμώνονται να αξιοποιήσουν το δυναμικό που ήδη διαθέτουν.

Μύθος:

Πραγματικότητα:

Οι γονείς γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα το δικό τους παιδί. Ο «ειδικός» γνωρίζει τρόπους οργάνωσης, υποστήριξης και διευκόλυνσης της οικογένειας να μετακινηθεί προς «το επιθυμητό της μέλλον», όπως αυτό προσδιορίζεται στη διατύπωση της  γονεϊκής προσδοκίας.

Αξιοποιώντας το γονεϊκό δυναμικό ως μοχλό αλλαγής συχνά επιτυγχάνονται γρηγορότερα και σταθερότερα αποτελέσματα από την αλλαγή που συντελείται με μία ή  δύο ώρες εβδομαδιαίας επαφής του λογοθεραπευτή με το παιδί.  Οι γονείς κερδίζουν γνώση και εμπιστοσύνη στη διαχειριστική ικανότητα που αποκτούν και η ανησυχία τους για την πορεία του παιδιού τους μειώνεται σημαντικά.

Πηγή: Κέντρο Λόγου ΕΥ ΛΕΓΕΙΝ